Wiedza na temat wody

Mniej znaczy więcej — tak brzmi nasza najważniejsza porada dotycząca sprzątania. Ma ona również zastosowanie do korzystania ze środków czystości:

• środków czystości należy używać oszczędnie. W ten sposób ogranicza się wpływ na środowisko i na budżet domowy.
• Osady z kamienia nie wymagają agresywnych środków chemicznych. Ocet lub kwasek cytrynowy przyniosą taki sam skutek w sposób znacznie bardziej przyjazny dla środowiska. Aby radzić sobie z innymi plamami, nie zawsze należy natychmiast sięgać po specjalne środki czyszczące. Wysoki połysk można uzyskać również za pomocą uniwersalnego środka czyszczącego, płynu do mycia naczyń lub pasty do szorowania.
• Szczególnie agresywne są środki do czyszczenia WC. Zazwyczaj są one zbędne. Zwykły uniwersalny środek czyszczący i szczotka do toalety usuną brud równie dobrze i są bardziej przyjazne dla środowiska.

Dopuszczanie obecności zarazków — aerozole dezynfekujące i środki higieniczne zajmują się wszystkimi zarazkami. Rzekomo. Ale stężenie i czas działania nie są wystarczająco długie, aby faktycznie zabić każdy patogen. Środki te są rzeczywiście szkodliwe dla środowiska i dla nas. Dzieje się tak dlatego, że w przypadku zabicia słabszych patogenów, silniejsze mogą zdobyć przewagę i wyrządzić szkody. Ponadto mechanizmy obronne naszego organizmu są coraz słabiej zmuszane do działania. Skutek: do wywołania choroby wystarczy bardzo niewiele patogenów.

Nasze zalecenie: jeżeli nie chcesz całkowicie pominąć skutku dezynfekującego, używaj alkoholi.

• Płynne detergenty zanieczyszczają oczyszczalnie ścieków i zbiorniki wodne w większym stopniu niż proszek ze względu na większą zawartość środków powierzchniowo czynnych.
• Wybieraj systemy modułowe lub detergenty kompaktowe albo superkompaktowe w systemach podwójnych. Można z ich pomocą osiągnąć dobre wyniki prania i uniknąć zanieczyszczania środowiska zbędnymi substancjami chemicznymi.
• Detergent należy dozować w zależności od twardości wody (berlińska woda jest „twarda”). Pomocne w tym są informacje podane przez producenta detergentu.
• Pranie w niskich temperaturach oszczędza środowisko i zmniejsza zużycie energii. Wystarczająca jest temperatura 30°C. 60°C to temperatura wystarczająca dla pościeli, ręczników i bielizny dziecięcej.
• Szczególnie mocno wodę zanieczyszczają płyny do płukania lub płyny zmiękczające. Faktyczny proces oczyszczania nie wymaga stosowania płynów do płukania. Jeżeli nie chcesz zaprzestać używania płynu do płukania, stosuj go jak najoszczędniej.
• Optymalnie wypełniaj bęben pralki.

• Nie należy wyrzucać do toalety produktów kosmetycznych, zwłaszcza patyczków higienicznych mokrych chusteczek dla niemowląt, papierosów ani leków. Z pozostałości żywności w kanalizacji cieszą się tylko szczury.
• Podczas kąpieli lub pod prysznicem nie używać zbyt dużej ilości pianki ani szamponu. Zanieczyszczają one wodę.
• Nie należy używać żeli pod prysznic, produktów do peelingu, past do zębów, produktów do makijażu ani kremów do opalania, do których jako substancję ścierną dodano drobny granulat w postaci kulek, tzw. mikroplastik, nanoplastik lub mikrokulki.

Naszą wodę pitną czerpiemy z głębokich warstw wodonośnych. Woda, która przesącza się do tego miejsca, przechodzi przez warstwy gruntu o grubości co najmniej 30 metrów. Przesączanie to trwa miesiącami i latami. Ta naturalna, gigantyczna warstwa filtrująca jest nieprzenikalna dla substancji nierozpuszczonych, takich jak cząstki mikroplastiku, bakterie i wirusy. Dlatego woda pitna jest wolna od mikroplastików.

Mikroplastiki występują w rzekach i jeziorach, czyli w wodach powierzchniowych. Większe przedmioty z plastiku, takie jak torby, ulegają w wodzie stopniowemu rozdrobnieniu. Plastik nie rozkłada się, a jedynie jest rozdrabniany na coraz mniejsze cząstki. W miastach około jedna trzecia wykrywanych mikroplastików pochodzi z cząstek powstających ze zużycia opon. Cząstki te są spłukiwane do naszych wód przez wody powierzchniowe. Podczas prania odzieży sportowej lub codziennej z włókien syntetycznych mogą od niej również odrywać się mikrocząstki, które nie są odfiltrowywane w oczyszczalni ścieków, i powracają do natury.

Określenie „mikroplastiki” nie ma precyzyjnej definicji. Naukowcy nazywają cząstki o wielkości ponad 5 mm makroplastikami. Mezoplastikami są nazywane cząstki o wielkości od 0,1 do 5 mm. Cząstki plastiku o wielkości od 0,1 do 100 μm są nazywane mikroplastikami. Dlatego cząstki mikroplastiku o wielkości od jednej milionowej do jednej dziesiątej milimetra są drobne i niewidoczne dla oka ludzkiego. Jednakże cząstki plastiku mogą być jeszcze mniejsze. Wielkość cząstek mikroplastiku jest ograniczona od dołu przez definicję nanocząstek (nano = jedna miliardowa (10⁹), a mianowicie cząstek o wielkości od 1 do 100 nm. Jeden centymetr ma 10 milionów nanometrów.

Mikroplastiki powstają na dwa różne sposoby. Tak zwane „mikroplastiki pierwotne” są wytwarzane bezpośrednio w przemyśle. Do wytwarzania produktów plastikowych służy granulat, tak zwany pellet. Występuje on również w mniejszych rozmiarach jako tani wypełniacz lub w celu zapewniania efektu czyszczącego w żelach pod prysznic, produktach do peelingu, szamponach lub pastach do zębów, a także w środkach czystości.

„Mikroplastiki wtórne” powstają w wyniku postępującego rozdrabniania dużych elementów plastikowych. Ma to miejsce na przykład, kiedy plastikowe odpady znajdą się w środowisku, gdzie ulegają stopniowemu rozdrobnienia pod wpływem światła słonecznego, tarcia i czynników atmosferycznych. Włókna plastikowe, które odrywają się od tkanin podczas prania, lub cząstki pochodzące ze zużycia opon podczas jazdy, są nazywane mikroplastikami wtórnymi.

Obecnie aktywnie uczestniczymy w wielu projektach badawczych prowadzonych wspólnie z Berlińskim Uniwersytetem Technicznym i innymi partnerami. Projekt badawczy „Mikroplastiki w cyklu hydrologicznym” (MiWa – Mikroplastik im Wasserkreislauf) bada wpływ plastików na ludzi i środowisko. Projekt jest finansowany przez Federalne Ministerstwo Edukacji i Badań (Bundesministerium für Forschung und Entwicklung). Jako efekt badań sporządzony ma zostać wstępny, jasny i kompleksowy bilans oraz ocena mikroplastiku w cyklu hydrologicznym, podobnie jak dla organicznych substancji śladowych. Ocena ta będzie opierać się na standaryzowanych metodach analitycznych, a zatem dostarczy wiarygodnych danych na temat występowania mikroplastików w cyklu hydrologicznym. W ramach projektu w Ruhleben jako system testowy wykorzystujemy filtr tekstylny z włosiem i badamy w jakim stopniu jest on w stanie usuwać mikroplastiki w porównaniu z innymi dodatkowymi procesami uzdatniania ścieków.

W ramach innego projektu badawczego badane są obecne w wodach powierzchniowych cząstki pochodzące ze zużycia opon. W tym celu w oczyszczalni wód powierzchniowych w Tegel przeprowadzono pomiary mikroplastików w dopływie kanału północnego.

Informacje na temat mikroplastików można znaleźć w różnych przewodnikach i broszurach dostępnych do zakupu. Fakty i liczby na temat plastiku zawiera „Atlas Plastiku” Fundacji Heinricha Bölla (Plastikatlas der Heinrich-Böll-Stiftung). „Przewodnik po zakupach BUND” (BUND-Einkaufsgeber), opracowany przez organizację „Friends of the Earth Germany” (Przyjaciele Ziemi w Niemczech) wymienia produkty, których składniki obejmują co najmniej jeden z opisanych plastików. Innym źródłem pomocy jest aplikacja CodeCheck, za pomocą której można uzyskać informacje na temat składników produktów, skanując ich kody kreskowe. Link do aplikacji podajemy u dołu strony.

Zestawiliśmy listę najbardziej rozpowszechnionych plastików. Spojrzenie na listę składników produktu ujawni, czy produkt zawiera plastik.

Plastiki w produktach kosmetycznych i środkach czystości